วุ่นนัก ลุ้นรักสาวจอมป่วน

อะโชะ อะเชะ อะจ้าก อะจึ๋ย ดึ๋ย กึก ตู้ม

เสียงเอฟเฟ็กซ์จากเกมต่อสู้ดังกระหึ่มมาจากคอนโดฯสุดหรู ใจกลางเมืองเวอร์เนล*เมืองที่ได้รับการพัฒนาอย่างก้าวหน้าและอุดมไปด้วยธรรมชาติ

“อ้าก...ก /(>[]<)\” ฉันทึ้งผมตัวเองไปมาแรงๆอย่างหัวเสียกับผลของเกม อึ๋ย โหลยโท่ยชะมัด

“Aha game over” เสียงทะเล้นๆของชายหนุ่มหน้าดี เอ่อ...มาก (ไม่อยากจะชมหรอกนะ แต่มันเรื่องจริง) หมอนี่เป็นชายหนุ่มร่างสูง หุ่นดี ผิวขาว แต่ที่ฉันคิดว่าเป็นเสน่ห์ของเขา ก็ตรงที่ผมนี่ล่ะ ผมสีเทานั่นน่ะ ดูลึกลับ น่าค้นหา มันเรียกสาวๆให้เข้ามาหาได้ตลอดเลยเชียว มัวแต่บรรยายสรรพคุณ ลืมบอกชื่อ หมอนี่น่ะ ชื่อวินด์

“Yuppy ^^/” ยังดีใจไม่เลิก

“““(=_=)”””

“I’m winner ^^” ฉันว่า ไอ้บ้านี่ต้องโกงฉันแน่ๆ ถึงได้ส่งเสียงวอนหาจุดจบของตัวเองแบบนี้ คิดได้ปุ๊บ ก็แสดงออกปั๊บ เอาให้มันรู้ไป ว่าไผเป็นไผ

“ไอ้บ้า แกโกงฉันใช่มั้ย หา!!!” ฉันโผเข้าหาไอ้บ้าวินที่นั่งอยู่ข้างๆทันที ทำให้ร่างนั้นหงายหลังไปกับโซฟา

“บอกมานะ แกโกงใช่มั้ย? เล่นโกงใช่มั้ย!!!?” ว่าแล้วก็กระชากคอเสื้อหมอนั่นขึ้น

“I’m not ^^” อึ๋ย ขนาดนี้แล้วยังแก้ตัวอีก มันน่านัก

“อย่ามาแก้ตัว”

“อิอิ ^///^” นี่ฉันโมโหอยู่นะ อึ๋ย มาขงมาขำไรวะ

“ไม่ขำโว้ย บอกมาเดี๋ยวนี้นะ ว่าแกโกงฉันรึเปล่า!!” ยิ่งเห็นท่าที ฉันยิ่งฉุน อยากฆ่าคนว้อย...ย ให้ตายสิ

หมับ

“อ๊ะ OoO” ร่างบางของฉันล้มลงทับร่างหนาทันทีที่ถูกแขนแกร่งโอบกอด

“You are lovely” มาชงมาชมอะไรตอนนี้เนี่ย ถ้าใครมาเห็นฉันนอนคร่อมให้เพื่อนบ้า มีหวังคงได้คิดเลยเถิดไปไหนต่อไหนแน่ๆ ทำไมไม่คิดบ้างวะ

“ปล่อยฉันนะวิน” ฉันพูดอ้อมแอ้ม เหอๆ ใครจะกล้าพูดแรงๆเล่า เดี๋ยวปากฉันก็จุ๊บปากไอ้ตัวแสบนี่อะดิ คิดแล้วสยิว เอ๊ย สยอง บรื๋อ

“No” ชัด ชัดมากค่ะ มันไม่คิดก่อนตอบเลย จะบ้ากับมัน

“Wind, liberate now” (วิน. ปล่อยเดี๋ยวนี้)

ฉันจ้องหน้าวินอย่างเอาเรื่อง เหอะ พนันพันเอาบาทเดียวเลย ไอ้บ้านี่เอาแขนออกแน่

พอเห็นสายตาของฉัน วินก็ส่งเสียงจิจ๊ะ ก่อนจะดึงแขนตัวเองกลับไป ปล่อยฉันให้เป็นอิสระทันที

จึ้กๆ

นิ้วเรียวจิ้มๆ สะกิดตรงแขนของฉัน คิดหรือว่าฉันจะหันไปสนใจ เคืองโว้ย รู้ไว้ซะ

“Snow, you angry me?” (สโนว์ เธอโกรธฉัน?) น้ำเสียงอ่อยอย่างกับลูกแมวทำให้ฉันหันไปมอง

“เฮอะ ยังมีหน้ามาถาม” พูดจบก็สะบัดหน้าพรืดไปทางอื่น ขืนมองหน้ามันนานๆเดี๋ยวได้มีคนตายในคอนโดฯฉันพอดี

“My girl” และก็เป็นอีกครั้งที่ฉันหันไปมอง ก็ฉันไม่ได้เป็นผู้หญิงของหมอนี่สักหน่อย ไม่มองก็แปลกล่ะ

“I’m so sorry (*pq*)” ส่งสายตาวิ้งๆเพื่อ? ทำไมต้องทำท่าทางอ้อนวอนแบบนี้ รู้มะ ว่ามัน...

“ปัญญาอ่อน” กระแทกเสียงใส่ก็เดินหนีทันที ใครจะอยู่ให้มันมาอ้อนกันเล่า เชอะ

เดินหนีออกมาไม่ทันลับตา ไอ้เพื่อนบ้าก็ส่งเสียงทะเล้นตามมาล้อกันซะงั้น

“สโนว์จ๋า หวั่นไหวก็บอกมาเถอะน่า ^^”

“จ้ากกกก ใครหวั่นไหวกันยะ ตาบ้า >///<” แหวเสร็จก็รีบวิ่งเข้าห้องนอนทันที ลองอยู่ต่อดิ ไอ้บ้านี่มันต้องแกล้งฉันไม่เลิกแน่ รับไม่ได้โว้ย /(>[]<)\

“ยัยหิมะ ฉันกลับก่อนนะ ไว้แวะมาใหม่” เสียงวินแหวกผ่านอากาศ ทะลุประตู แทรกเข้ามาในหู ส่งไปหาระบบประสาท แล้วสนองกลับมาให้รู้ว่า ไอ้บ้านั่นมันตะโกนเข้ามา...ทำไม ทำไม ทำไมฉันต้องอธิบายซะยาวเหยียดแบบนี้ด้วยวะ งงวุ้ย

“ไอ้ผายลม แกจะกลับก็กลับไปซะ ไม่ต้องมาบอก ไอ้บ้า” บังอาจมาเรียกฉันว่าหิมะ เรียกกลับซะเลยไอ้บ้าวิน ฮึฮึ

“ถึงผมจะเป็นผายลม แต่ถ้าได้ดมแล้วจะติดใจ ที่รัก”

“ทะ ที่รักบ้าไรวะ แล้วใครที่ไหนมันจะติดใจตดแก๊” อ๊าย น่าเกลียด พูดออกมาได้ไง ติดใจตด

“ฮ่าๆๆๆ ครับๆๆ ไว้แวะมาใหม่นะ ไปล่ะ”

“เออ ล็อคห้องให้ด้วยล่ะ” อิอิ สั่งซะเลย

“น่ารักจริ๊ง คุณหนูสโนว์ เพื่อนจะกลับ ไม่ออกมาส่งแล้วยังมาใช้งานอีก” ประชดไปเต๊อะ อย่าคิดว่าฉันจะแคร์ มันก็แค่เสียงผายลมที่ฟังยังไงก็ไม่รื่นอุรา ไม่น่าพิสมัย ไม่เอามาใส่ใจก็แค่นั้น เอิ้กๆๆ

ปัง

“เออ ปิดแรงขนาดนี้ ทำไมไม่พังประตูทิ้งซะเลยยะ” ด่าไล่หลัง แล้วก็ส่ายหน้าให้กับพฤติกรรมแปลกๆของเพื่อนตัวแสบ ตั้งแต่ย้ายมาอยู่นี่ ประตูฉันพังไปกี่บานแล้ววะเนี่ย ไอ้ผายลม!!!

---

* เมืองเวอร์เนล เป็นเมืองที่สมมติขึ้นเพื่อดำเนินเรื่องเท่านั้น